murdar

sif. <fars.>

1. Müsəlman dini etiqadınca təmiz sayılmayan; napak (pak əksi). Murdar su. – <Pişik itə:> Bil nə səbəbdən belə murdarsan; İstəməzsən xeyr apara hiç kəs. S. Ə. Ş.. Murdar etmək (eləmək) – 1) müsəlman dini etiqadınca pak sayılan şeyi murdar sayılan şeyə toxundurub, sürtüb və ya vurub onu da napak etmək. Əlini itə vurub murdar eləmək. – <Arvad:> A kişi, a kişi, başuva daş, içəri girmə, üst-başın murdardır, aləmi murdar elərsən. H. Sarabski; 2) məc. dan. öldürmək, gəbərtmək. İnəyi murdar etmək. Murdar olmaq – 1) müsəlman dini etiqadınca murdar sayılan şeyə toxunub, dəyib natəmiz, napak olmaq; 2) məc. dan. ölmək, gəbərmək (heyvan haqqında). Toyuq murdar oldu. – <Mirzə İsmayıl:> Necə, yoxsa xanın qəzəbindən xəbəri yoxdur? Bilmirmi ki, o qədər vurarlar, qamçı altında canı çıxıb, it kimi murdar olar? Ə. Haqverdiyev; // eyni mənada adam haqqında həqarətlə deyilir. Əsəd o saat murdar oldu. «Qaçaq Nəbi». Göstərmə təbibə o cigərguşəni, zinhar; Qoyma ola murdar. M. Ə. S.. <Əzim dayı:> Tüfəngin qundağı ilə nə qədər vurdumsa tərpənmədi, bu da murdar olmuşdu. A. Ş..

2. Ümumiyyətlə, pis, alçaq, iyrənc, ikrah doğuran, xoşa gəlməyən. Murdar təbiətli adam. Murdar iş. – <Qurban:> Mənim bu murdar ürəyimi çəkib itlərə tullayın. Ə. H.. <Maral:> Burada qalsam Turxan bəyin murdar nəfəsi, qoşulub qaçarsam namus, iffət məsələsi! H. C.. // İs. mənasında. Mən dünyada çox bihəya adamlar görmüşəm, amma bunun kimi murdarına hələ rast gəlməmişəm. N. V..

3. məc. Zəhlətökən, xoşagəlməyən, pis. Bayırda murdar hava var. – <Firidun bəy:> Ah, bu murdar səsləri susduracaq birinci top atəşi, başlamazmısan? H. N.. <Rza:> Həmzə adını eşidən kimi mənim xəyalımda ağır, anlaşılmaz, murdar bir aləm açıldı. M. İ..